Unë jam Orhan Lan Halilaj, djaloshi i vogël nga Gllogjani, biri më i vogël i një familjeje me shtatë fëmijë. Në prehrin e nënës sime mora jo vetëm dashurinë, por edhe frymëzimin për ta dashur vendin tim me gjithë zemër. Që i vogël mësova se liria nuk është dhuratë, por një amanet që duhet fituar me mund, me sakrificë dhe, nëse duhet, edhe me jetë.
Shkolla ku u rrita ishte vendi ku më mësohej historia e popullit tim, dhimbja dhe krenaria e brezave para nesh. Në ato banka më lindi zelli për të qenë pjesë e kësaj historie – jo vetëm si dëshmitar, por si luftëtar i lirisë.
Kur erdhi koha e vështirë, kur toka jonë thërriste bijtë e vet, unë dhe vëllai im Enveri nuk mund të rrimë duarkryq. Armët nuk ishin zgjedhja jonë, por domosdoshmëri. U kthyem në shkollën tonë, jo më si nxënës, por si mbrojtës të saj, të shtëpive tona, të Kosovës.
Në pranverën e vitit 1998 u bashkuam me Ushtrinë Çlirimtare të Kosovës. Zemra jonë këndonte për liri, për jetë, për një atdhe ku fëmijët të mos frikësohen nga zhurma e armëve. Në çdo betejë, në çdo përplasje me armikun, luftuam me nder dhe me besim në drejtësinë e qëllimit tonë.
Edhe pse u plagosa, u riktheva në front – aty ku zemra më rrihte më fort, pranë shokëve e pranë vëllait tim. Luftuam deri në frymën e fundit, me shpresën se pas nesh do të ngrihej një Kosovë e lirë, që do t’i kujtonte bijtë e vet me nder.
Një predhë ma mori jetën, por jo ëndrrën time. Sot, unë jam zëri i të gjithë atyre që dhanë jetën për lirinë. Jam kënga që këndohet për Kosovën, jam historia që mëson çdo fëmijë në bankat e shkollës që ne e mbrojtëm me gjak.
Ne ishim brezi i sakrificës, brezi i idealeve. Lavdi të përjetshme të gjithë dëshmorëve të kombit, gjithë familjeve që dhanë më të shtrenjtit për këtë atdhe.
Liria është gjaku ynë. Ajo nuk dhurohet, ajo mbrohet çdo ditë.
Rroftë Kosova e lirë! Rroftë drita që nuk shuhet kurrë në zemrat tona!
